Geleerden staan niet op een voetstuk, ze staan eigenlijk in een putje omdat ze zich hebben ingegraven in een piepklein stukje van de werkelijkheid.
Aan deze uitspraak van Johan Oldenkamp moest ik denken toen ik in het AD las: ‘Bijna-dood ervaring is mogelijk toch niet zo spiritueel’
Onderzoekers van de George Washington university denken een biologische verklaring te hebben gevonden voor mensen die ervaringen als uittreden en het waarnemen van met licht gevulde tunnels en religieuze figuren melden nadat ze uit een diepe coma ontwaken.
Er staat letterlijk:
We denken dat de bijna-dood-ervaring wordt veroorzaakt door deze plotselinge toename van hersenactiviteit.
Ik denk dat dat kokerdenken is van die wetenschappers. Ze ‘verklaren’ één en ander met een sterke toename van de hersenactiviteit als gevolg van zuurstoftekort in de hersenen. Maar dit is helemaal geen verklaring, dit is een constatering. Misschien is die sterke toename van de hersenactiviteit juist een biologisch gevolg van spiritualiteit. Je zou immers verwachten dat de hersenen bij zuurstofgebrek ‘uitgaan als een nachtkaarsje’ en niet een uiterste poging doen om de boel ‘draaiende’ te houden.
Hiermee is dus ‘spiritualiteit’ niet ontluisterd door de zogenaamde wetenschap, maar geven de wetenschappers er zelf blijk van er niets van te snappen… Of hebben ze zelfs onbedoeld het bestaan van spiritualiteit aangetoond?
Het omkeren van oorzaak en gevolg, dan wel het niet zien van de harmonie tussen ‘oorzaak’ en ‘gevolg’ is mijns inziens de grootste barrière in het menselijk denken om tot echt inzicht te komen.
Denk daar maar eens over na, of weet je, neem het mee als bagage…
