Auteur: OpaJaap

Laatst liepen we door het centrum van Maasbree. Zo maar, voor de gezelligheid. Én om te kijken wat de openingstijden van de Chinees zijn, en of ze ook van die lekkere triootjes verkopen.

Onderweg zagen we een grote houten indiaan staan. We dachten in eerste instantie te maken te hebben met het atelier van een kunstenaar. Bij navraag bleek dat het een winkeltje is van iemand die zelf in Indonesië kunstnijverheid koopt en importeert naar Nederland.

Dat de prijskaartjes zo groot zijn is omdat de bedragen er anders niet op passen…

Dit zijn ze dan. Onze vrienden van 258. Eergisteren voor de Polen gevierd, gisteren écht jarig (Ella dus) en vandaag hun samenlevingscontract getekend, dus soort van getrouwd, zeg maar. Ouderwets buitenlands, drie dagen feest.

Veel liefde en geluk toegewenst!

Eekhoorns hebben zeer goede ogen.

Als ze bijvoorbeeld op het terras zo’n beetje uit je hand komen eten, doen ze dat uitsluitend wanneer je geen foto- of filmcamera in je hand hebt.

Dan maar door de ramen, dacht ik toen. Oké, de kwaliteit is daarom niet zó geweldig, maar het is wel een leuk filmpje geworden dat ik jullie niet wilde onthouden.

Mijn schatje kan er niet mee stopppen om de tuin steeds mooier te maken.

Als voorbereiding voor de winter hebben we de heg verder gekortwiekt – nu kan dat nog, snoeitechnisch gesproken dan – en heeft Tineke de border naast de schuur gerenoveerd en de border naast onze trouwe eik verbouwd en opnieuw beplant.
Zo kunnen we de herfst en winter tegemoet. Blijft alles er mooi uitzien en krijgen de struiken de gelegenheid om op verhaal te komen. Dat wordt komende lente een prachtig gezicht, reken maar!

Eigenlijk zouden we het pas vieren op 2 november, maar het werd tóch een feest toen Johnny vrijdagmiddag belde met de vraag of we zaterdag ’thuis’ zijn.

Ze zouden langskomen. Maar toen wisten we nog niet dat zo’n beetje alle snelwegen deze kant op waren afgesloten. Ze hebben er meer dan vijf uur over gedaan, in de file, in de file, omrijden, wéér in de file… Bíjna hadden ze het opgegeven. Wat wil je, als ze in een vliegtuig hadden gezeten waren ze al in Turkije geweest…

Alleen jammer dat de kwaliteit van het restaurant er met de nieuwe kok niet op is vooruitgegaan.

Door dit onverwachte bezoek, Sem was er ook bij, de plant, de bloemen en de vele kaarten die ze ontving van familie en vrienden voelde ze zich tóch echt jarig.