Auteur: OpaJaap

We hebben weliswaar zowel een hand- als een elektrische grasmaaier, maar er gaat toch niets boven de natuur. Vandaar dat we een lammetje hebben aangeschaft. Precies groot genoeg om het gazon bij te houden. Melk geeft ze nog niet, maar dat hoeft ook niet want dat lusten we toch niet, net zo min als schapenkaas.

Dat Opa Jaap niet in politiek gelooft is inmiddels wel algemeen bekend.
Ik heb dan ook lang geaarzeld of ik iets zou bloggen over de nationale gebeurtenis die ons woensdag jl. is overkomen: de Tweede Kamer verkiezingen 2010.

Maar ja, het bloed kruipt waar het niet gaan kan, dus toch maar even een korte uiteenzetting. Misschien begrijpen jullie dan beter waarom OpaJaap niet politiek gelovig is.

Vòòr 9 juni was er de periode van Liegen. Zó duidelijk waren de politieke kopstukken met hun uitspraken dat het uitgesloten was om met Geert een coalitie aan te gaan, dat je zowat kon spreken van een Cordon Sanitaire tegen de PVV.
Koud donderdag de tiende, wanneer de periode van Bedriegen is aangebroken staan de media bol van de uitspraken in de trant van: ‘Hij heeft best wel goede ideeën’ en ‘Wellicht valt er te praten met hem’. Ik heb zelfs een medelander van Marokkaanse afkomst horen zeggen: ‘Als hij niet alle moslims het land uit wou hebben dan had ik wel op hem gestemd’.

Nou mensen, wie was dat ook alweer die voor het eerst gezegd heeft: Ieder land krijgt de regering die het verdient?

Ik hou mijn hart vast…

Zo, als cadeautje omdat het af is heeft Opa Jaap zijn tuinprinses een mooi Buddha beeld gegeven.
Niet zo’n plasikke nepper maar een echte die je van de tegenwoordige arbo wet met z’n drieën moet tillen.
Dus, Ome Dick, laat dat beeld van jou op de tuin maar zitten, of liever gezegd: staan, want dat hebben we nou niet meer nodig.

Zo, mijn schatje is ‘kapot’, maar ze heeft het wél voor elkaar. Ze heeft de tuin en alles er op en er in en er omheen zo ongeveer zoals ze het altijd al gewild had. Moe maar gelukkig, zou je kunnen zeggen.

Maar, zei ze op terras 2, ’tis pas écht af als al mijn kinderen en kleinkinderen zijn geweest om het met eigen ogen te zien.

Pasja gaat altijd mee. Ooit, toen hij nog klein was en nog niet zo veel van ons hield, hebben we een chipje laten implanteren waar een nummer uitkomt als je met een speciale kattenenhondenchipjeslezer langs zijn schouder gaat. Dan kunnen ze aan het nummer zien waar hij woont. Dat hij daar al lang niet meer woont doet er niet toe, want hij houdt inmiddels zo veel van ons dat we niet meer bang zijn dat hij wegloopt.

Nou wil het geval dat ik de dierenarts die dat destijds gedaan heeft er van verdenk dat hij een verkeerd chipje er in heeft gezet. Want, of we nu naar Delft gaan of naar Maasbree, steeds gebeurt hetzelfde. Zodra we op zo’n 4 à 5 kilometer hemelsbreed verwijderd zijn van de plaats van bestemming begint hij (na zo’n 2 uur stilte) te mauwen en te piepen. Volgens mij zit er een GPS-chip in, want het komt niet doordat ik van de snelweg af ga, remmen en optrekken en bochten maken, dat is het niet want hij doet het al eerder. Heeft iemand een suggestie?