Wij kijken al geruime tijd dagelijks naar “Little House on the Prairie“. De zoveelste herhaling van op het eerste gezicht een nogal oubollige serie over het wel en wee van de mensen in het dorpje Walnut Grove ergens in het zuiden van de Verenigde Staten. Eén en ander speelt zich af zo rond het midden van de negentiende eeuw.
Het opvallende is dat de mensen daar ondanks dat het over het algemeen arme boeren zijn, ze elkaar altijd steunen en helpen als er problemen zijn. Weeskinderen worden liefdevol geadopteerd, er wordt een blindenschool opgericht voor al de kinderen die door roodvonk blind zijn geworden, enz.
Natuurlijk komen er wel eens galbakken langs, maar het duurt nooit langer dan tot de volgende dag wanneer weer eens blijkt dat, zoals Tineke dat zo gaaf weet te verwoorden, “de wereld rond is”, oftewel het kwaad zichzelf straft. Vertrouwen in God zonder of opdringerig te zijn. Tevreden zijn met wat genoeg is. Kortom: menig hedendaags mens, die denkt dat er sinds die tijd veel “vooruitgang” is geweest, zou dit eens moeten zien en zich realiseren dat het najagen van rijkdom in een stressvol bestaan niet tot zoveel geluk leidt als deze mensen ondanks of misschien wel dankzij hun povere bestaan mogen ervaren.
Trouwens: er was daar eens een fanatieke coach, die de jongetjes uit het dorp wel even kampioen football zou maken. Hij werd er vanwege zijn overdreven fanatisme snel uitgewerkt want de schoolprestaties gingen eronder lijden, maar dat terzijde. Van hem was de uitspraak: Voetbal is oorlog. Dus nix Rinus Michels, die kreet was er al honderd jaar. Zo, zijn jullie weer een illusie armer. Toch eens kijken hoor! Op werkdagen ‘s-middags van 5 tot 6 op SBS 6.
elke dag zitten we op de bank soms met het bord eten op schoot, af entoe met tranen in de ogen, het had me wel leuk geleken om in die tijd te leven, soms