Met gevaar voor eigen leven zijn we een stukje gaan wandelen. Naar ‘de voorkant’ om de laatste kerstkaarten op de bus te doen. Dan ga je beseffen hoe lief het van Tineke is dat ik m’n zin gekregen heb om hier te zijn met kerst en oud en nieuw.
Eén ijsbaan, zelfs het ‘Loch van Bree’ is bevroren.
Echt spijt heb ik er (nog) niet van, maar ik begin het steeds beter te begrijpen dat de meeste mensen ’thuis’ blijven, en natuurlijk ook dat Tineke nú al weet dat we volgend jaar gewoon weer in Delft zullen zijn.
De mens wikt, de kok wokt en de vijver wakt, zeg maar.
Zo’n 15 centimeter, elke dag opnieuw de hamer er in, maar de vissen doen het nog.